Białość

Kluczowym w lekturze tej noweli jest - nie zniecierpliwić się. Pozwolić sobie popłynąć z myślą, uruchomić wyobraźnię i dać poprowadzić myślom. Nawet jeśli nie będą, owe myśli, bosym mężczyzną bez twarzy w czarnym garniturze. Podobał mi się ten eksperyment. Bo to był eksperyment, prawda?

Kluczowym w lekturze tej noweli jest - nie zniecierpliwić się. Pozwolić sobie popłynąć z myślą, uruchomić wyobraźnię i dać poprowadzić myślom. Nawet jeśli nie będą, owe myśli, bosym mężczyzną bez twarzy w czarnym garniturze. Podobał mi się ten eksperyment. Bo to był eksperyment, prawda?

To czy książka pozostanie w mojej pamięci zależy od siły ducha i siły emocji autora w czasie jej tworzenia. W tej krótkiej noweli jest tej tajemniczej siły bardzo dużo. Czy to jest książka o zgodzie na odejście a może o odwadze zmiany swojego życia kiedy dochodzimy do punktu w którym zaczyna się nie życie ale egzystencja? A może po prostu krótki tekst o zagubionym w lesie człowieku. Nie ma to tutaj znaczenia. Tajemnica, nastrój i te napięte emocje to jest dla mnie w niej najważniejsze.

To czy książka pozostanie w mojej pamięci zależy od siły ducha i siły emocji autora w czasie jej tworzenia. W tej krótkiej noweli jest tej tajemniczej siły bardzo dużo. Czy to jest książka o zgodzie na odejście a może o odwadze zmiany swojego życia kiedy dochodzimy do punktu w którym zaczyna się nie życie ale egzystencja? A może po prostu krótki tekst o zagubionym w...

"Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma"* i nie będzie zaskoczeniem, że i my powoli, acz uporczywie znikamy.
Białość, nowelka na dwie godziny czytania, dotyka krótkiego jednakże wydaje się, że najważniejszego momentu tegoż znikania. Co dalej, co potem?
Jon Fosse swoją opowieść zaczyna trochę w stylu monologów Samuela Becketta, ale nie zamyka się w absurdalnym pesymizmie rozjaśniając mrok w sposób, który nie da się zapomnieć. Bo chociaż jeszcze w zielone gramy, to lepiej tą książkę właśnie teraz przeczytać.

"Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma"* i nie będzie zaskoczeniem, że i my powoli, acz uporczywie znikamy.
Białość, nowelka na dwie godziny czytania, dotyka krótkiego jednakże wydaje się, że najważniejszego momentu tegoż znikania. Co dalej, co potem?
Jon Fosse swoją opowieść zaczyna trochę w stylu monologów Samuela Becketta, ale nie zamyka...

"Białość" Jona Fossego jest zapisem myśli i emocji, strumienia świadomości mężczyzny, który dla zabicia nudy jedzie samochodem przed siebie, kierując się raz w prawo, raz w lewo. Wjeżdża w głąb lasu, z którego nie może wyjechać. Zaczyna padać śnieg, ściemnia się i robi się chłodniej. Bohater wyrzuca sobie głupotę i próbuje się ratować. Wysiada i zaczyna szukać pomocy, ludzi, pobliskich zamieszkanych domów. W trakcie marszu spotyka świetlistą postać, tajemniczego mężczyznę w czerni i szukających go rodziców. W natłoku myśli, wspomnień przewijają się i emocje: smutek, niepokój, gniew na samego siebie, strach, ciekawość, rezygnację. Zakończenie jest nieoczywiste dla czytelnika. Myślę, że każdy może je inaczej zinterpretować. Dla mnie jest to scena śmierci i wędrówki w zaświaty.

Podejrzewam, że nie każdemu przypadnie do gustu taka forma utworu i styl autora. Nie wiem, czy inne utwory noblisty są równie niejednoznaczne i niepokojące. Ale dla mnie "Białość" była na tyle oryginalna, że wybiła mnie z czytelniczego nic mi się nie podoba 🙂

"Białość" Jona Fossego jest zapisem myśli i emocji, strumienia świadomości mężczyzny, który dla zabicia nudy jedzie samochodem przed siebie, kierując się raz w prawo, raz w lewo. Wjeżdża w głąb lasu, z którego nie może wyjechać. Zaczyna padać śnieg, ściemnia się i robi się chłodniej. Bohater wyrzuca sobie głupotę i próbuje się ratować. Wysiada i zaczyna szukać pomocy,...

Bardzo ciasna ta nowela. Poczułam się osaczona. Mam wrażenie, że opowieść ta powstała, ponieważ autor się nudził. Wyszedł z tego bełkotliwy strumień świadomości.

Bardzo ciasna ta nowela. Poczułam się osaczona. Mam wrażenie, że opowieść ta powstała, ponieważ autor się nudził. Wyszedł z tego bełkotliwy strumień świadomości.

lekko śmieszna sytuacja generalnie, bo chciałam sobie coś krótkiego przeczytać w pociągu i no tak mnie to znużyło że prawie zasnęłam. chyba się z twórczością jona nie polubię :(

lekko śmieszna sytuacja generalnie, bo chciałam sobie coś krótkiego przeczytać w pociągu i no tak mnie to znużyło że prawie zasnęłam. chyba się z twórczością jona nie polubię :(

Życie jest nowelą.

Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać.

Życie jest nowelą.

Przepraszam, nie mogłem się powstrzymać.

Oniryczno-schizofreniczny strumień świadomości

Oniryczno-schizofreniczny strumień świadomości

Porwać mnie nie porwała ta nowela ale bardzo dobrze się jej słuchało w wykonaniu Marcina Popczyńskiego. Wielka nuda, to towarzyszy mężczyźnie który wyrusza w trasę i sam nie wie czy skręcić, czy jechać prosto, taki niezdecydowany Ci On. Myślę że każdy sam powinien ocenić co daje mu ta proza, jest w niej coś niepokojącego, coś co umiera a potem się podnosi i znów coś znika a na koniec biała postać wśród drzew. Czytajcie i wyrabiajcie sobie swoje zdanie.
#WyzwanieLC2024

Porwać mnie nie porwała ta nowela ale bardzo dobrze się jej słuchało w wykonaniu Marcina Popczyńskiego. Wielka nuda, to towarzyszy mężczyźnie który wyrusza w trasę i sam nie wie czy skręcić, czy jechać prosto, taki niezdecydowany Ci On. Myślę że każdy sam powinien ocenić co daje mu ta proza, jest w niej coś niepokojącego, coś co umiera a potem się podnosi i znów coś znika a...

Jednak książki napisane w nurcie "strumienia świadomości" nie trafiają w mój gust...

Jednak książki napisane w nurcie "strumienia świadomości" nie trafiają w mój gust...